172. Kim Holden - Promyczek

Kim Holden... Promyczek... Uznałam tę książkę jako dodatek do zamówienia, które robiłam już jakiś czas temu. Jak to ja, dodaję zawsze jakąś luźną książkę do sterty tych, które chcę przeczytać i które są z założenia z gatunku tych poważniejszych. I właśnie za taką luźną, niezobowiązującą lekturę miał uchodzić Promyczek.

To historia Kate, którą poznajemy jako dziewczynę rozpoczynającą studia w Minnesocie - innym i znacznie chłodniejszym stanie od Kalifornii, w której mieszkała od dzieciństwa. W swoim życiu przeszła już wiele - brak ojca, śmierć matki i ukochanej siostry, a dodatkowo pierwsza trasa koncertowa jej najlepszego przyjaciela i największego wsparcia... Wyjazd do collegu w zupełnie inne miejsce spokojnie więc można traktować jako odskocznię. Kate, mimo wielu problemów, nie zamyka się jednak w sobie. W nowym miejscu szybko znajduje pracę oraz grono przyjaciół i zajmując się nimi, stara się sama zapomnieć o własnych problemach.

Z Promyczkiem już od samego początku miałam problem, a przez to czytałam ją tak długo, bo jakoś od kwietnia lub maja. Na swoim Instagramie non stop mówiłam, że jestem zdziwiona, jaki jest fenomen tej książki i dziwiłam się każdemu, kto ją chwalił. Uwierzcie mi, że dla mnie pierwsza połowa książki mogłaby nie istnieć. I nagle boom. Tak się wciągnęłam, że resztę przeczytałam niemal od razu niecierpliwiąc się, nie mogąc doczekać lub tak bardzo bojąc się kolejnych rewelacji, a ostatecznie otwarcie płacząc nad tym, jak życie potrafi być niesprawiedliwe.

Choć wylałam milion łez przy zakończeniu, nie uważam tej książki za pozycję wysokich lotów. To lekka, ale wartościowa lektura, z rodzaju tych doskonałych na ciepłe, letnie dni. Fabuła była bardzo przewidywalna, a samo zakończenie, choć tak łamiące serce, było takie, jakiego się spodziewałam. Kim Holden niczym tutaj nie zaskoczyła, ale też nie zawiodła i ostatecznie uratowała honor książce. Bo tak, pokochałam tę historię i chcę przeczytać więcej i więcej... Szczególnie więcej o reszcie bohaterów. O Promyczku dowiedziałam się wszystkiego, ale jest też Gus, Franco, Keller, Clayton... To oni tworzą tę historię i ostatecznie kształtują Promyczka.

Kate, tytułowy Promyczek, to rodzaj bohaterki, z którą sama w pewnym stopniu się utożsamiam. Może nie jestem tak towarzyska, otwarta i bezpośrednia jak ona, ale zawsze służę pomocą i radą, a dobro innych stawiam wyżej niż własne. Co dziwne więc, nie bardzo się z nią polubiłam. Całe szczęście, Kate z pewnością nie jest tym rodzajem głównych bohaterów, którzy są najbardziej irytujący w całej książce. Ale jest jakieś "ale". Jej sposób wypowiadania się, a mianowicie zwracania do wszystkich, a szczególnie do osób, których poznała po raz pierwszy... No bo kto z Was do osoby, z którą zamieniliście dopiero co kilka słów, zwraca się per "młody" czy "młoda"? W Promyczku właśnie to mnie denerwowało. Powiecie - mała rzecz. Tutaj zaważyła niestety o wszystkim.

Za to jest najlepszy przyjaciel Gus... To postać, którą uwielbiam i żałuję, że było o niej tak niewiele. Wschodząca gwiazda rocka, uczuciowa i do bólu prawdziwa osoba, troskliwa, a zarazem taka, jakie lubię najbardziej. To Gusowi zawdzięczam przebrnięcie przez pierwszą połowę Promyczka.

Dalej było znacznie lepiej, co potwierdzają tylko moje emocje podczas czytania. Czytelnik mógł bliżej poznać również Kellera, bo nagle autorka postanowiła poprowadzić narrację również z jego perspektywy. Z początku dziwiłam się temu zabiegowi (bo dlaczego nie Gus?). Ostatecznie jednak faktycznie bez tego ta historia nie byłaby w całości opowiedziana. Keller dopowiedział tutaj wiele. Ale z nim też nie za bardzo się polubiłam. Nie urzekł mnie jak Gus, ale na szczęście nie odrzucił. Moje uczucia do niego są po prostu neutralne.

W życiu Kate i Gusa muzyka grała ważną rolę. I o ile co do Gusa nie mam co do tego wątpliwości - założył zespół, tworzył piosenki, grał na gitarze i śpiewał. O tyle, co do Kate, nieco się zdziwiłam. Od początku autorka nic wielkiego o tym nie wspominała. Był fragment o tym, że Promyczek gra na skrzypcach, że śpiewa i również pisze piosenki. Ale moim zdaniem nie dało się tego odczuć, jako rzeczy, która ma jedno z głównych miejsc w jej sercu. A szkoda, bo podobno to muzyka jest tutaj kluczowym motywem. Do książki jest nawet dołączona playlista - na szczęście pasuje idealnie. Kim Holden, masz naprawdę dobry gust! Co więcej, na końcu książki, autorka do każdego tytułu dodała kilka słów od siebie, a przez to jeszcze bardziej zarysowała i przybliżyła czytelnikowi bohaterów.

Podsumowując, Promyczek to może być historia o każdym z nas. To opowieść o dziewczynie, która doświadczyła w życiu wiele bólu i straty, ale zachowała na twarzy uśmiech i ogromne serce do przyjaciół. Być może nie jest doskonała od samego początku, ale w ostateczności, złamie Wam serce. To opowieść o tym, ile znaczenia ma w życiu hobby, które staje się pasją. Przynajmniej  w przypadku Gusa. To opowieść o tym, jak ważni są w życiu ludzie i że czasami warto się na nich otworzyć. A przede wszystkim to dowód na to, że nawet lekka książka może nieść ze sobą wiele treści i wartości. I że może być po prostu piękna.

★★★★☆

Kim Holden, Promyczek, Wyd, Filia, Poznań 2016, s. 586