173. John Green - Szukając Alaski

Czytając opis na obwolucie pozorny czytelnik może pomyśleć: "nic specjalnego". Znając jednak styl Johna Greena, jest pewnym, że "nic specjalnego" może być zarówno cudowną opowieścią, jak i historią niosącą głębokie przesłanie. Jak było w przypadku Szukając Alaski?

Miles Halter to nastolatek, którego hobby jest zapamiętywanie ostatnich słów ludzi. Jednym  z jego ulubionych są słowa Francoisa Rabelaisa "Udaję się na poszukiwanie Wielkiego Być Może" i właśnie z tą myślą chłopak przenosi się do Culver Creek, szkoły z internatem. Tam poznaje swojego współlokatora Pułkownika, Larę, Takumiego i tytułową Alaskę Young  - dziewczynę owianą tajemnicami.

Jak zwykle, Green tworzy bardzo oryginalnych i kompletnych bohaterów. Każdy z nich jest jednak całkowicie inny. Pułkownik to chociażby chłopak, który uwielbia matematykę, zna na pamięć stolice wszystkich państw świata, a w dodatku ma tylko 150 cm wzrostu, które z powodzeniem nadrabia swoim charakterem. Lara ma uroczy rumuński akcent. Takumi to świetny kumpel, który pragnie rozwiązać wszystkie tajemnice i niewyjaśnione sprawy w internacie. Miles lub, jak wolicie, Klucha próbuje rozgryźć tajemnice Alaski. A w końcu i sama Alaska. Dziewczyna, która w swoim pokoju trzyma stosy książek kupionych na garażowych wyprzedażach i która pali papierosy nie dla samego palenia czy ich smaku, ale "po to by umrzeć". Razem tworzą paczkę dość specyficznych, ale jestem przekonana, że prawdziwych przyjaciół. Jak w każdej książce Greena, to oni są tutaj fundamentem i całą konstrukcją fabuły i akcji.

Jest to pierwsza książka, którą najpierw czytałam po angielsku i pierwsza, która jednak bardziej spodobała mi się w tłumaczeniu niż w oryginale. Dziwne. Osobiste. Ale chyba taki jest cały John Green i jego styl.

Co najbardziej mi się spodobało w Szukając Alaski już w momencie, gdy czytałam ją w oryginale, to "tytuły" rozdziałów. Mamy więc tutaj na przykład rozdziały zatytułowane "72 dni PRZED", "36 dni PRZED", "OSTATNI dzień", które dążą do punktu kulminacyjnego oraz rozdziały "3 dni PO" czy "122 dni PO". Od początku nie wiadomo jednak o co dokładnie chodzi, John Green trzyma czytelnika w niepewności aż do samego końca.

Za każdym razem podziwiam go również za niezliczone odniesienia do dzieł literackich - prawdziwych lub wymyślonych. Dzięki temu, jak przystało na prawdziwego czytelnika, mogę bardziej utożsamić się lub po prostu polubić bohaterów. W Szukając Alaski takich odniesień jest mnóstwo. Najważniejszym dziełem jest tutaj Generał w labiryncie Garcii Marqueza. Co więcej, tym zabiegiem Green zachęca do czytania innych dzieł literackich oraz w prostu sposób pokazuje jak ważna jest literatura w naszym życiu.

Szukając Alaski nie jest jednak tylko historią o grupie przyjaciół. Ona naprawdę niesie głębsze przesłanie. To opowieść o próbie odnalezienia samego siebie. To zetknięcie się z głębszymi problemami, jak biedą i brakiem pieniędzy, przemocą i brakiem zrozumienia oraz możliwości znalezienia pozytywów nawet w najgorszych sytuacjach. John Green pokazał również moc tajemnicy - jak może ciekawić inne osoby, przyciągać do siebie, ale jak koniec końców może nas samych zniszczyć. Tym sposobem powoduje, że jego książki nie muszą być skierowane tylko do młodzieży, ale do dorosłych czytelników także.

Szukając Alaski poruszyło mnie bardziej niż za pierwszym razem. Być może dlatego, że wtedy skupiałam się bardziej na obcych słówkach, a teraz za to na samych bohaterach. Podejrzewam jednak, że gdybym czytała ja po raz trzeci - ruszyłaby mnie ona jeszcze bardziej. I tak za każdym razem... Jeśli znajdzie się ktoś z Was, kto Greena nie czytał, natychmiast niech biegnie po jakąkolwiek jego książkę. Może historie jego autorstwa nie należą do tych z pędzącą akcją, ale spokojnie. I bez tego będziecie je czytać z zapartym tchem i wypiekami na policzkach.  

★★★★★

John Green, Szukając Alaski, Bukowy Las, Wrocław 2013, s. 315