180. Carlos Ruiz Zafón - Marina

Zafón od zawsze był dla mnie tajemnicą. Z jednej strony byłam ciekawa jego książek, z drugiej nie bardzo zachęcały mnie historie dziejące się w Hiszpanii. Nie potrafię do końca wytłumaczyć tej niechęci, ale z hiszpańskimi pisarzami mam chyba po prostu ten sam problem co z polskimi...

Jakiś czas temu przeczytałam Księcia mgły i choć książka mi się podobała, to warsztat pisarski, sama historia i postacie dawały sporo do życzenia. Niedawno dostałam jednak od mamy Marinę. Odłożyłam ją na półkę z myślą, że "kiedyś ją przeczytam", ale nadarzyła się idealna ku temu okazja. W klubie czytelniczym @czytajta, prowadzonym przez Klaudię i Alicję, to właśnie Marina jest książką do przeczytania we wrześniu i październiku. Więc kiedy, jak nie teraz?

Zafón zabiera czytelnika w podróż po osobliwej, tajemniczej i - o dziwo - pięknej Barcelonie z XX wieku. Głównym bohaterem jest tutaj Óskar Drai, który wymykając się z internatu, spaceruje i odkrywa zakątki tego miasta. Pewnego dnia zawędrował on do starego domu, gdzie spotkał właśnie Marinę i jej ojca. Od tego czasu to Marina towarzyszy mu w wędrówkach. Prowadzi go na cmentarz Sarria, gdzie spotykają damę ubraną w czerń, która raz w miesiącu odwiedza bezimienny grób z symbolem czarnego motyla wyrytym na pomniku. Śledząc ją, odkryją historię mrożącą krew w żyłach i tajemnice kryjące się w podziemiach i starych, opuszczonych budynkach Barcelony. Sam motyl natomiast nie pozostanie zwykłym symbolem wyrytym na nagrobku...

Óskar to dobry chłopak, który w swoim życiu pragnie przygód. Zafón wykreował go na taką bezpieczną postać, którą z pewnością polubią czytelnicy. Niewątpliwie jednak to Marina dała ducha tej książce. Jej pojawienie się dało magiczny element, którego brakowało mi na samym początku. Jej relacja z Óskarem jest niewinna, czysta, dziewczęca, ale przez to naprawdę ciekawie stworzona.

Marina została napisana z myślą o młodym odbiorcy. I o ile Król mgieł faktycznie taki jest, o tyle ta pozycja dla mnie jest skierowana do osób w każdym wieku. W mojej opinii młody czytelnik może nieco zagubić się w natłoku wydarzeń i ilości wątków (sama momentami miałam z tym problem), a przez to nie docenić ogromu zaangażowania i pracy, jaką musiał włożyć w tę książkę autor.

Nie jest to może literatura najwyższych lotów, ale nie jest to płytka opowiastka. Zafón bardzo dobrze operował tutaj słowem i przede wszystkim po mistrzowsku wykreował postacie. Óskar i Marina to tylko dwójka z nich. Moje serce skradł natomiast tata Mariny, dla którego córka była kochaną dziewczynką i jedyną miłością po stracie ukochanej. W Marinie natomiast spodobała mi się jej troska o ojca, która jest naprawdę niesamowita. To zachowanie godne podziwu. Dziewczyna natomiast do ostatnich stron pozostawała tajemnicą. Ja uwielbiam właśnie w taki nieoczywisty sposób wykreowane postacie, dlatego za to do Zafóna ślę ogromne brawa.

Po lekturze mam bardzo pozytywne odczucia. Marina przyniosła mi chęć na poznanie innej twórczości Zafóna, a przede wszystkim przywróciła mi wiarę w twórczość tego pisarza. 

★★★★☆