182. Ransom Riggs - Osobliwy dom Pani Peregrine

Osobliwy dom Pani Peregrine dorwałam przypadkiem w księgarni w Karpaczu podczas moich zeszłorocznych wakacji. Byłam tam raz i szczerze - nie byłam do tej książki przekonana. Za drugim razem już ją kupiłam z myślą, że jak mi się nie spodoba, to po prostu ją sprzedam. Po powrocie jak zwykle książkę odłożyłam na półkę i zaczęłam czytać miesiąc później. Rok musiał natomiast minąć zanim w ogóle ją skończyłam. Czy to znaczy jednak, że była aż tak zła?

Młody Jacob Portman na własne oczy widzi śmierć dziadka. Chłopak już w dzieciństwie poznaje dziwne i nieprawdopodobne historie dziadka o potworach, ale zaczyna wierzyć mu dopiero w momencie, gdy na własne oczy widzi potworną kreaturę przy jego zwłokach. Nie mogąc pogodzić się z jego śmiercią postanawia poznać tajemnicę, jaką skrywał ten stary człowiek i udaje się z ojcem na wyspę, gdzie zawędruje do starego, osobliwego domu...

Osobliwy dom Pani Peregrine intrygował mnie od dawna głównie ze względu na przepiękne wydanie. Tajemnicze, niemal straszne zdjęcia, sprawiające, że wzdłuż kręgosłupa przebiega zimny dreszcz, gdy się na nie patrzy. Miła oku czcionka i jeszcze milsze rozpoczęcia rozdziałów utrzymane razem ze zdjęciami w spójnej kolorystyce. No i tematyka samej książki, obok której chyba jednak nie można przejść obojętnie. Ale czy faktycznie historia nie blednie przy tak pięknym wydaniu czy jednak trzyma podobny poziom?

Początkowo byłam zawiedziona. Pierwsze sto stron czytałam dłużej niż pół roku... Kilka stron i książka z powrotem wędrowała na półkę. Miałam już moment, gdy w ogóle nie chciałam do niej wracać. Oprócz opisanych wyżej zdarzeń, które wprowadzają do właściwej historii, nie działo się nic więcej. Co prawda język był poprawny i ciekawy, ale nie na tyle, by zachęcać mnie do ciągłego czytania. Za Osobliwy dom Pani Peregrine zabrałam się porządnie dopiero tego lata w myśl swojej zasady, że przeczytam do końca wszystkie swoje książki, bo może jednak coś się zmieni.  I faktycznie, zmieniło się, gdy tylko Jacob poznał na żywo osobliwych mieszkańców domu. 

Jeśli więc książki jeszcze nie znacie, przymknijcie oko na pierwsze kilkadziesiąt stron, bo później jest już znacznie lepiej. Historia wciąga, a na każdej stronie coś się dzieje. Akcja prze do przodu, Jacob razem z czytelnikiem poznaje nowe rewelacje, które szokują i sprawiają, że Osobliwy dom Pani Peregrine chce się czytać dalej. Odkryjecie tajemnice świata, w którym żyje ten młody bohater i wspólnie z nim będziecie musieli pogodzić się z faktem, że nawet własny dom nie jest azylem bezpieczeństwa.

Riggs zadbał tutaj o każdy detal, a przede wszystkim o bohaterów. Urzekła mnie tutaj niejednoznaczna relacja damsko-męska, która moim zdaniem niebezpiecznie balansuje na granicy moralności i dobrego smaku. Może nie polubiłam się z Jacobem, ale mieszkańcy domu i sama osoba Pani Peregrine spokojnie mi to nadrabiają. 

Czy ta książka jest straszna tak jak obiecują? Nie, w ogóle. Jest intrygująca, fantastyczna, ciekawa, pełna akcji i tajemnic, ale z pewnością nie straszna. Tutaj wydanie - szczególnie zdjęcia - przyprawiają o ciarki, ale nie sama historia. 

★★★★☆