135. John Green - Papierowe miasta

Kupienie Papierowych miast było dosłownie impulsem. Takie: "O, Papierowe miasta, John Green, fajnie byłoby to przeczytać". Zamówiłam, odłożyłam na półkę, by czekały na swoją kolej. Gdy latem w kinach pojawił się film, obiecałam sobie, że nie obejrzę, dopóki nie przeczytam. Ale w końcu ciekawość wzięła górę i postanowiłam wspólnie z chłopakiem zabrać się za film. Byłam jednak zmęczona, szybko zasnęłam i szczerze, kompletnie nic nie pamiętałam. Po tym incydencie niemal od razu chwyciłam za książkę i przepadłam w Papierowych miastach, naprawdę.

- Uważasz, że jestem płytka?

- Właściwie tak. Ale ja też taki jestem. Każdy taki jest.

Krótko o samej książce, bo zapewne dobrze znacie tę opowieść. Bohaterem jest Quentin, Q, który od młodości po uszy zakochany jest w swojej sąsiadce - Margo Roth Spiegelman. Mimo łączącej ich przyjaźni w młodzieńczych latach, dziewczyna szybko izoluje się od chłopaka i wydaje się go nie zauważać, choć nadal pozostają w "poprawnych" stosunkach. Wszystko się zmienia po tym, jak Margo przychodzi do Quentina w środku nocy i wciąga go do swojego świata, po czym znika, pozornie bez śladu...

Ludzie tworzą miejsce, a miejsce tworzy ludzi.

Papierowe miasta to Green w pełnej krasie, w całej swojej "greenowości". Jest cudowny, choć do bólu dziwny. No bo który pisarz wymyśliłby krowę, który  środku nocy stoi na środku ulicy, jakby nigdy nic i prowadzi do wypadku? Który pisarz wymyśliłby tak śmieszne, ale zdziwaczałe dialogi i postacie, które ani trochę nie przypominają zachowaniem realnych ludzi w ich wieku?  Takie rzeczy mogą razić i zniechęcać czytelnika. Styl Greena jest bowiem bardzo specyficzny i jeśli od razu się go nie polubi, to nie ma złudzeń - nie zrobi się tego nigdy. Ja na szczęście należę do tej grupy osób, które za Greenem i jego książkami przepadają, choć czasem otwierają oczy szeroko i z niezrozumieniem kiwają głową podczas lektury.

Ludziom brakuje dobrych zwierciadeł. Ludziom tak trudno jest pokazać nam nasze odbicie, a nam z kolei z trudem przychodzi okazać im, co czujemy.

Trudno mi określić za co polubiłam Papierowe miasta. Do gustu nie przypadła mi ani postać Q, ani Margo, ani nawet innych epizodycznych i drugoplanowych bohaterów. Jedyne, co mi się spodobało, to prawda, gorzka prawda o świecie, społeczeństwie i relacjach międzyludzkich, jakie zostały tam przedstawione. Papierowe miasta i papierowi ludzie. Samo zakończenie historii, choć może nie było wspaniałe i satysfakcjonujące sprawiło, że książka nie skończyła jako przesłodzona powieść o miłości, a lektura o prawdziwym życiu.

Stąd nie możesz zobaczyć rdzy, ani popękanej farby, ale możesz stwierdzić, jakie to miejsce jest naprawdę. Jakie to wszystko jest sztuczne. [...] To papierowe miasto. Popatrz [...] na wszystkich tych papierowych ludzi wypalających swoją przyszłość, byle tylko siedzieć w cieple. [...] Każdy opętany jest manią posiadania przedmiotów. Cienkich jak papier i jak papier kruchych. [...] Ani razu nie spotkałam kogoś, komu zależałoby na czymkolwiek istotnym.

Nie polecę Papierowych miast wszystkim. Nie znajdziecie tutaj tego, co w innych książkach. Mało tego, nie znajdziecie tutaj tego, co znaleźliście w ekranizacji, jeśli obejrzeliście ją wcześniej, tak jak ja zamierzałam. Nie polecam ich także ze względu na bohaterów i akcję, która na dobre rozkręciła się może w ostatnich stu stronach.

Wszyscy jesteśmy popękani. Każde z nas zaczyna życie jako wodoszczelny okręt. Ale potem przydarzają się nam różne rzeczy [...] i okręt zaczyna miejscami pękać. No a kiedy okręt pęka, koniec staje się nieunikniony.

Ale polecam za prawdę. Za styl i kunszt. Za zabawność i tę dziwność, którą potrafi wykreować tylko Green. Tego nie znajdziecie nigdzie indziej, więc śmiało szukajcie tutaj.

Moja ocena: 9/10

John Green, Papierowe miasta, Bukowy Las, Wrocław 2013, s. 400.

Książka przeczytana w ramach wyzwania:

PRZECZYTAM TYLE, ILE MAM WZROSTU