122. Cecelia Ahern - Love, Rosie

Nigdy nie chciałam przeczytać Love, Rosie. Nie przekonywała mnie twórczość autorki, rodzaj literatury, a także oryginalny tytuł (Na końcu tęczy). Pewnego wieczoru obejrzałam jednak z chłopakiem ekranizację, w której absolutnie się zakochałam. Przeczytałam również sporo pozytywnych recenzji o tej pozycji, tak więc nie mogłam się powstrzymać i książkę niedługo po tym zakupiłam.

Rosie Dunne jest grzeczną nastolatką, która marzy o karierze hotelarskiej. Alex natomiast zawsze potrafił wpakować ich dwójkę w spore tarapaty. Obydwoje byli nierozłączni - można ich nazwać takimi przyjaciółmi na zawsze, do końca świata.  Wszystko się jednak zmienia, gdy chłopak wylatuje na studia do Bostonu, na drugi kontynent, a dziewczyna zostaje w Irlandii - bez pracy, przyjaciół, ale z rodziną i ciążą na karku.

Love, Rosie to blisko pięćdziesiąt lat wymienianych listów i maili. Przez co czasem trudno było mi się znaleźć w tonie wiadomości. Po raz pierwszy więc muszę przyznać, że wcześniejsze obejrzenie ekranizacji w tym przypadku naprawdę się przydało. Nie spowodowało to jednak, że historia stała się nudna. O nie. Love, Rosie było interesujące, niekiedy zabawne oraz do bólu prawdziwe. A także mało przewidywalne (głównie z tego powodu, że ekranizacja kompletnie różniła się od książki).

To książka o przyjaźni i miłości, ale według mnie przede wszystkim to historia o dorastaniu.  O młodzieńczych błędach i radzeniu sobie z ich skutkami w przyszłości. O wchodzeniu w dorosłe życie. O pierwszych związkach i pierwszej pracy. A to wszystko  zawarte w wymienianej korespondencji pomiędzy bohaterami.

Właśnie poprzez narrację ta powieść epistolarna zyskuje na wartości. Dzięki niej bohaterowie wydają się nad wyraz prawdziwi, a wydarzenia realne. Nie znajdziemy tu sztuczności i naciągania, a samą prawdę i srogą rzeczywistość. Pisarka nie pokazuje nam świata widzianego przez różowe okulary. Rosie Dunne mogłaby przecież być moją znajomą ze szkoły, Alex kumplem z podwórka. Mało tego, ja mogłabym być Rosie. Dlatego duży plus autorce, bo w mało której książce ja jako czytelnik naprawdę mogłam wczuć się w sytuację bohaterów. Historia spod pióra Ahern budzi więc tym naprawdę spore emocje - kibicowałam bohaterom, ale miałam też ochotę chwycić ich, potrząsnąć i powiedzieć, co mają robić.

Love, Rosie czy też Na końcu tęczy polecam absolutnie każdemu! To lektura dobra na chłodne zimowe wieczory oraz na upalne letnie po południe. Czyta się ją szybko i niezwykle przyjemnie. Sprawia, że będzie chciało się do niej jeszcze nie raz powrócić. Jest po prostu urocza (podobnie jak filmowa okładka zresztą). 

Moja ocena: 9/10

Cecelia Ahern, Love, Rosie, Akurat, Warszawa 2014, s. 512.

Książka przeczytana w ramach wyzwania:

PRZECZYTAM TYLE, ILE MAM WZROSTU