216. Veronica Roth - Spętani przeznaczeniem

Ogromnie dziękuję wydawnictwu Jaguar za możliwość przeczytania Spętanych przeznaczeniem od razu po zakończeniu Naznaczonych śmiercią. Naprawdę nie wiem, co bym zrobiła, gdybym nie miała takiej sposobności. Zapewniam, że gdy już raz wejdziecie w ten świat, nie będziecie się mogli od niego oderwać.

Spętani przeznaczeniem przynoszą nam nowe przygody i problemy, z jakimi muszą zmierzyć się Akos i Cyra wraz z ich rodziną i przyjaciółmi. Nad planetami wisi cień wojny i tylko oni mogą jej zapobiec. Czy się z nią zmierzą? I jak poradzą sobie z nowymi, szokującymi informacjami? Czy odnajdą w tym wszystkim siebie?

W tym przypadku obyło się bez męczącego wstępu. Autorka niemal od razu zaczyna (a właściwie kontynuuje) opowieść z grubej rury i już na początku szokuje pewnym znaczącym zdarzeniem. Znajomy już świat i mnogość nazw własnych przestaje przeszkadzać i sprawia, że czytelnik w końcu w pełni może cieszyć się z lektury. To nie tak, że Naznaczeni śmiercią mi się nie podobali. W Spętanych przeznaczeniem po prostu nie muszę "wbijać się" w ten świat, nie muszę go poznawać i domyślać się, co jest czym. Veronica Roth naprawdę świetnie go opisała już w pierwszym tomie i tutaj pogłębia tę "bazę". Stworzyła wielowymiarowy, ogromny świat, który aż miło się poznaje i sprawia, że czytelnik nie chce go opuszczać.

Wydarzenia opisywane są tutaj nie tylko z perspektywy Cyry i Akosa, ale również siostry Akosa - Cisi oraz jego brata - Eijeha. Choć wydawać by się mogło, że czytelnik łatwo mógłby się w tym pogubić, ja uważam ten zabieg za jak najbardziej konieczny. To zdecydowanie pomogło na jeszcze lepszy odbiór wydarzeń i jednocześnie mogłam bardziej poznać chociażby Cisi, z którą się naprawdę polubiłam.

Spodobał mi się również słowniczek na końcu książki, który wyjaśnia trudniejsze określenia. Brakowało mi go w pierwszym tomie, a wydaje mi się, że taka rzecz powinna być niezbędna w książkach, w których mamy do czynienia z wykreowanym, nowym światem.

Natomiast ogromnie żałuję, że znów autorka kilka razy po prostu ucina akcję i przenosi czytelnika kilka godzin/kilka dni później (czego oczywiście nie zaznacza i przez to nie wiadomo, w jakim czasie i miejscu tak naprawdę bohater się znalazł). Co więcej, w żaden sposób nie wyjaśnia tych "uciętych" wydarzeń. Ja nie widzę w tym żadnej celowości.

Czy Spętani przeznaczeniem faktycznie są najlepszą książką Veronici Roth? Trudno mi jednoznacznie odpowiedzieć na to pytanie. Ta duologia faktycznie jest znacznie lepsza (i jak już wcześniej wspominałam - dojrzalsza) od Niezgodnej, ale nie potrafię się zdecydować, który tom podobał mi się bardziej. Tutaj nie miałam skomplikowanego wstępu (który był przecież konieczny w pierwszym tomie), ale były aspekty, które również mnie denerwowały. Niemniej, przy Spętanych przeznaczeniem chyba odrobinę przyjemniej spędziłam czas.

Ogromnie polecam Wam wejście i zapoznanie się z tym światem, z Akosem i Cyrą oraz z wieloma innymi, równie interesującymi i nie płaskimi bohaterami. Ogromnie żałuję, że cykl "Naznaczeni śmiercią" to tylko duologia, ale z drugiej strony wszystko zostało już wyjaśnione i opisane i nie widzę sensu, by ta opowieść miała być kontynuowana. Jeśli lubicie takie ambitniejsze, fantastyczne opowieści młodzieżowe to koniecznie zapoznajcie się z twórczością Veronici Roth.

★★★★★

Za możliwość przeczytania książki serdecznie dziękuję wydawnictwu Jaguar.